"His control over dynamics, his retention of tonal body even at pianissimo, and the deeply brooding atmosphere that he brings to the sonata all make this a unique listening experience. As the music’s dramatic fervor builds in the finale, Wispelwey’s reading leaves you drained."

"Both the Kodaly and the Bach are related further, in that the cello is retuned to unusual pitches in both. The Britten Passacaglia is back to normality in pitch, but makes a notable, sad closure to this beautiful “In Memoriam II”. Wispelwey is a fine cellist and this program is played with passion."

Album of the Week - "Mat sengen zwee Memorial Albume wëll de Pieter Wispelwey senger Trauer e Ventil ginn. Hie seet selwer, den eenzege Moyen fir weiderhin no fir ze kucken, wier gewiescht der Musek ze erlaben seng opbauend, heelend Wierkung. There is a glimpse of hope in the fact that meaningful things can be said on a wrongly tuned cello. Mee op kee Fall ass et en Album, dee vun der Trauregkeet definéiert gëtt. Hei ginn déi verschidde Facette vun der Trauer exploréiert. Dozou gehéiert och Léift, Hoffnung a Freed dozou."

"Cette célébration hautaine capture l’âme d’un musicien qui aura réinventé tout le répertoire de son instrument."

"Dieses Scordatura-Album ist das zweite In Memoriam-Album zu Ehren meines Sohnes Dorian. Es enthält zwei berühmte Meisterwerke, die für Violoncello in alternativen, dunkleren Stimmungen geschrieben wurden: die Bach-Suite BWV 1011, bei der die oberste Saite um einen Ganzton abgesenkt ist, und die Kodaly-Sonate, bei der die beiden unteren Saiten um einen Halbton abgesenkt sind. Beide Stücke sind heftig, robust und tiefgründig, und obwohl sie in dunklen Farben gemalt sind, trösten sie uns mit ihrer schieren musikalischen Kraft und ihrem Einfallsreichtum«, so Peter Wispelwey."

"Het schuurt en knarst aan alle kanten, in een technisch volmaakt gelukte opname: cellist Pieter Wispelwey leeft zich ongegeneerd uit, geeft zich bloot in al zijn verdriet en pijn om het verlies van zijn zoon, een jaar geleden. [...] Het is adembenemend wat hier gebeurt: Kodály’s muziek krijgt niet alleen een ferme benadering, maar spreekt, schreeuwt, zingt en zweeft van lieflijk naar rauw, van rumoerig tot volledig in zichzelf gekeerd; een zilveren schaal die doorbuigt onder de lading emotie. Niet alleen is deze uitvoering superieur aan Wispelweys vroegere opname, het is ook een letterlijk vlottere uitvoering die geen kans biedt om bij te komen. Zeldzaam. In de Bachsuite gaat het bijna logischerwijs anders en meer conform eerdere opnames van hemzelf, al was het maar omdat het patroon van dansen gevolgd moet worden. Maar de diepste lagen van de muziek die Wispelwey in zijn spel zonder vrees aanraakt, zoals in de Sarabande, prikken. Die momenten lijken soms zelfs onbehaaglijk. Een aangrijpend document van een eerlijk musicus. Maar de verdiende tien is in de eerste plaats te danken aan de grootse muzikale prestatie."

"Samengevat een subliem samengesteld en uitgevoerd muzikaal eerbetoon waarmee tevens muzikale herinneringen aan de verloren zoon op ontroerende wijze tot leven worden gewekt."